Patomorfologia

Podstawą ostatecznego rozpoznania raka jelita grubego jest badanie histopatologiczne pobranych wycinków ze zmiany nowotworowej.

Jeżeli zmiana jest podejrzana, a w badanym preparacie nie stwierdza się utkania raka, patolog zaleca dodatkowo skrojenie głębszych poziomów bloczka parafinowego (ostateczna forma preparatu, gotowa do badania mikroskopowego), zawierającego wycinki ze zmiany. Ze zmiany może być pobrany 1 lub kilka wycinków, które mogą osadzić się na różnej wysokości w bloczku parafinowym. Tylko staranne przygotowanie preparatów pozwala na ocenę każdego z pobranych wycinków.

Jeżeli zmian podejrzanych w jelicie grubym jest kilka, powinny być one przesłane do badania histopatologicznego w osobnych naczyniach, żeby odpowiednio skorelować uzyskane rozpoznania z poszczególnymi zmianami endoskopowymi. Jest to niezwykle istotne, żeby prawidłowo ocenić charakter histopatologiczny poszczególnych zmian endoskopowych, gdyż od tego zależy rozległość ewentualnego zabiegu operacyjnego usunięcia fragmentu jelita grubego.

Jeżeli zaś w badanym preparacie stwierdza się utkanie raka, to stanowi to najczęściej wskazanie do podjęcia leczenia chirurgicznego, w trakcie którego usuwany jest w całości guz nowotworowy i węzły chłonne w okolicy guza. Leczenie takie może być poprzedzone radioterapią lub chemioterapią. Guz i węzły chłonne usunięte w trakcie zabiegu operacyjnego są ponownie oceniane przez patologa. Ocena taka (obok ponownej oceny typu mikroskopowego raka i stopnia jego złośliwości) zawiera także ocenę liczby wyciętych węzłów chłonnych wraz z precyzyjną oceną ich zajęcia przez nowotwór oraz ocenę mikroskopową marginesu wycięcia (zbadanie czy margines wycięcia nie jest zajęty przez raka).

Diagnostyka wstępna nowotworów jelita grubego

Pod względem morfologii w obrazie mikroskopowym, raki jelita grubego dzielimy na:

  • gruczolakoraki (85-90%);
  • gruczolakoraki śluzowe (5-10%);
  • raki śluzowokomórkowe (1%);
  • raki rdzeniaste (bardzo rzadkie).
  • raki płaskonabłonkowe
  • raki gruczołowo płaskonabłonkowe
  • raki drobnokomórkowe
  • raki rdzeniaste
  • raki niezróżnicowane
  • i inne

W trakcie diagnostyki patomorfologicznej ustala się również stopień zróżnicowania, czyli stopień złośliwości histologicznej raka. Określa on stopień podobieństwa komórek raka i układów, jakie te komórki tworzą do normalnego nabłonka jelita grubego. Wyróżnia się stopnie G1, G2, G3, G4:

  • raki dobrze zróżnicowane, G-1, wykazują duże podobieństwo do komórek i gruczołów prawidłowego nabłonka.
  • raki o pośrednim stopniu zróżnicowania, G-2, wykazują cechy morfologiczne, zawierające się pomiędzy G-1 i G-3.
  • raki o niskim stopniu zróżnicowania, G-3, są zbudowane z komórek odmiennych morfologicznie od komórek nabłonka. Komórki nie tworzą gruczołów, lecz układy lite.
  • raki niezróżnicowane, G-4, są zbudowane z komórek, które nie wykazują różnicowania podobnego ani do nabłonka gruczołowego, ani nabłonka płaskiego.

Niski stopień zróżnicowania raka, nazywany też wysokim stopniem złośliwości (G-3 i G-4), wiąże się w przypadku raka jelita grubego z większym ryzykiem rozsiewu nowotworu i gorszym rokowaniem.

Zakład Patomorfologii  Białostockiego Centrum Onkologii współpracuje z zakładami patomorfologii w całym kraju, szczególnie z Centrum Onkologii – Instytutem im. Marii Skłodowskiej-Curie w Warszawie, co umożliwia konsultacje oraz wykonywanie specjalistycznych badań min. z zakresu biologii molekularnej oraz cytometrii przepływowej. Współpracuje naukowo z ośrodkami krajowymi, głównie Uniwersytetem Medycznym w Białymstoku, a także zagranicznymi, realizując wspólne projekty naukowe także w zakresie nowotworów jelita grubego.

We use cookies

Na naszej stronie internetowej używamy plików cookie. Niektóre z nich są niezbędne dla funkcjonowania strony, inne pomagają nam w ulepszaniu tej strony i doświadczeń użytkownika (Tracking Cookies). Możesz sam zdecydować, czy chcesz zezwolić na pliki cookie. Należy pamiętać, że w przypadku odrzucenia, nie wszystkie funkcje strony mogą być dostępne.